Cudną mam dziś dla Was książkę. I wizualnie i jeśli chodzi o treść. To 'Cudaczek' napisany i zilustrowany (oraz wydany) przez Magdalenę Jakubowską. Książka jest spora, ma twardą oprawę i piękną, wzorzystą wyklejkę. Kartki są grube, a papier lekko połyskujący (dzięki temu ilustracje prezentują się na nim cudnie!). Otwierając książkę przenosimy się do Cudaczkowa. To cudaczna kraina zamieszkana przez Cudaczki - istotki, które uwielbiają wyróżniać się z tłumu. Im cudaczniejszy jest Cudaczek, tym lepiej. Wyjątkowość jest tutaj w cenie. Jednym z mieszkańców jest Ptyś, nasz bohater. Niestety nie czuje się ani cudaczny, ani wyjątkowy. Uważa, że jedyne co go wyróżnia to duża liczba kolorowych piórek na futerku. Wpada na pomysł, że skoro nie może wyróżniać się wyglądem to może chociaż zachowaniem? Odnajduje w sobie umiejętność rozśmieszania innych. Ale nie każdy śmieje się z jego żartów. Cudaczek już chce się załamać i poddać, ale wtedy, na jego drodze, staje pewna staruszka. Zabiera go do wyjątkowego miejsca - Lecznicy, w której jest szaro i smutno. I w której pełno jest nikomu nie potrzebnych i nikogo nie obchodzących Cudaczków... Jak dalej rozwinie się ta historia? Musicie sprawdzić. Naprawdę warto. Książka w cudowny, bardzo lekki sposób (bez moralizatorstwa!) przekazuje bardzo ważne prawdy. Jest tu dużo o samoakceptacji, wierze we własne siły i o tym, żeby się nie poddawać. Jest o pogoni za marzeniami i o tym, że wyróżnianie się z tłumu nie jest niczym złym. W Cudaczkowie na pewno nikt nie śmiałby się z chłopca chodzącego w różowej koszulce. I nikogo nie oburzałaby dziewczynka w czapce w czaszki. Autorka porusza jeszcze jeden ważny aspekt. Lecznica to wypisz wymaluj dom starców. Uderza tu szarość i smutek, na tle tryskającego kolorami Cudaczkowa (bardzo prosty, a zarazem mocny zabieg graficzny). I nagle okazuje się, że czasem wystarczy trochę zainteresowania okazanego drugiemu człowiekowi a potrafi on rozkwitnąć na nowo. Pokazać, jak bardzo jest wyjątkowy. Nawet jeśli wszyscy, wliczając w to jego samego o tym zapomnieli.
To bardzo wartościowa książka i myślę, że powinna znaleźć się w każdym domu. Kupicie ją na www.ilustracyjnie.pl

Dziś książka wiosenna. Chociaż i trochę zimy w niej jest :) to 'Długie Uszy i małe przygody' Joanny Wachowiak z ilustracjami Anity Głowińskiej. Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Bis. Jeśli ilustracje na pierwszy rzut oka coś Wam przypominają, to dobrze kombinujecie. Bowiem w króliku da się znaleźć coś z... Kici Koci, również ilustrowanej przez panią Anitę. Długie Uszy mieszka w lesie, nie chodzi do szkoły ani nawet do sklepu ;) żyje sobie z rodziną, wśród przyjaciół i zastanawia się nad ważnymi sprawami. Na przykład nad tym, czy jest mały czy duży? Czy jest w czymś dobry i kim w ogóle jest. Bywa smutny, jak wtedy kiedy myśli, że wszyscy zapomnieli o jego urodzinach. Bywa też szczęśliwy, kiedy... Płata figla znajomym podczas detektywistycznego śledztwa. Wykazuje się odwagą, taktem i pomysłowością. A do tego jest muzykalny. Dzieci lubią go od samego początku - przynajmniej moje ;) nic dziwnego, to sympatyczny jegomość. Książka uczy dzieci świata - poruszania się w nim. Porusza ważne tematy - porównywania się do innych, smutku, zawiedzionych nadziei. Ale też radości, i zaskoczenia. Wyłącznie miłego. Pokazuje, że czasem warto być odważnym i, że punkt widzenia zależy bardzo często od... Punktu siedzenia. Ilustracje są bajkowe, jak już wspominałam nieco przypominające Kicię Kocię. Myślę zresztą, że Kicia i królik bardzo by się polubili ;) książka jest niewielka, kwadratowa. Treść (8 opowiadań) zamknięta jest w twardej oprawie. Papier jest matowy (co bardzo lubię w książkach dla dzieci), kartki w miarę grube. To jedna z części większej serii, w której znalazły się jeszcze tytuły 'Opowiastki dla małych uszu' oraz 'Historyjki dla małych uszu'. Jeszcze ich nie mamy, ale sądzę, że to kwestia czasu, bo starszak już mi o to... Suszy uszy ;) dobrego dnia, książka spodoba się już dwulatkom (wizualnie). Wysłuchać opowiadań w całości będzie potrafił już trzylatek.

Wiedziałem mamo, że będziesz zawsze. Ale teraz, jak to w książce napisali to już w ogóle wierzę - takie wyznanie poczynił mi dziś starszak. Wszystko za sprawą lektury przepięknej książki 'Zawsze' Joanny Świercz z ilustracjami Joanny Czarneckiej. To poetycka opowieść, którą docenią na pewno mamy. I którą warto kupić przede wszystkim sobie, a dopiero w drugiej kolejności dziecku. Bo i nasze dzieci najbardziej ją docenią, kiedy nas zabraknie. Fizycznie. Bo wiadomo, że duchowo i sercem będziemy z naszymi dziećmi, tytułowe zawsze. A to wszystko za sprawą wielkiej, matczynej miłości, która jest w stanie przezwyciężyć wszystko. Nawet upływający czas. Mama pofrunie z tobą wszędzie. Będzie przy tobie rano, kiedy wstaniesz lewą nogą. Pomoże uśmiechowi powrócić tam, gdzie jego miejsce - na twoją twarz. Będzie obok gdy się złościsz, pomoże ukoić ból, kiedy upadniesz, albo kiedy ktoś ci złamie serce. Pomoże dokończyć to, co zacząłeś i czego nie dasz rady dłużej robić. Zawsze będzie gotowa żeby cię przytulić. Bo to ona wydała cię na świat. Była, zanim jeszcze wiedziałeś czym owy świat jest. I będzie - kiedy tenże świat stanie przed tobą otworem. Gotowa wspierać i kochać. Piękna to książka, snującą się niczym wiersz, pieśń  nad pieśniami. Uzupełniona o piękne ilustracje. Bardzo dziewczęce, spokojne, radosne. Takie, które chciałoby się oprawić w ramki i postawić przy łóżku. Matczyne po prostu.
I jeszcze jedna rzecz, która mnie urzekła. Na samym początku książki mamy miejsce na wklejenie zdjęcia swojego i swojej mamy. Takie proste, a tak piękne. Kupcie tę książkę. Jest warta każdej wydanej złotówki!
Książkę znajdziecie na zegnamymleko.pl