Dobry wieczór! Dziś będzie coś na dobranoc,  ale i na dzień dobry. Coś, co pokochają maluszki. Ale i moje chłopaki, które już maluszkami nie są (a przynajmniej usilnie tak twierdzą) dobrze się bawili przy lekturze.
Te książki to 'Dzień dobry Miffy!' i 'Dobranoc Miffy!' Dicka Bruny (tłum. Magdalena van der Kroft) od Wydawnictwa Format.
To malutkie książeczki kartonowe z otwieranymi klapkami. Przy tym są interaktywne i oparte na obserwacji - pomagają maluchowi zrozumieć świat. Mają zaokrąglone rogi, są bardzo solidne. Z klapkami poradzi sobie nawet najmłodsze dziecko. Są łatwe do otwierania, a zarazem na tyle pancerne, że ciężko je oderwać.
Miffy to mały, biały króliczek. Mimo tego, że na każdej ilustracji ma taką samą minę - moi synowie bez trudu odgadują jej emocje. Co fajne - na każdej rozkładówce mamy inne, jednolite tło. Po jednej stronie jest Miffy wykonująca jakąś czynność - związaną z rozpoczynaniem bądź kończeniem dnia plus zagadka - a po drugiej, pod klapką, znajdujemy rozwiązanie.
W części 'Dzień dobry Miffy!' nasza bohaterka szuka misia, kąpię się, wybiera ubranie, zjada śniadanie i wychodzi na podwórko.
Z kolei w 'Dobranoc, Miffy!' króliczka zjada kolację, bierze ze sobą misia do spania, myje zęby, czyta książkę i kładzie się do łóżka. A wraz z nią mali czytelnicy.
Książki są naprawdę bardzo fajne, dostosowane do możliwości poznawczych maluchów. Angażują dzieci do wspólnej zabawy w zgadywanie, ale też uczą kolorów czy prezentują rytuały dnia codziennego. Można je wszędzie ze sobą zabrać, bo są malutkie i poręczne. I do przytulenia i do zakochania. Zmieszczą się też pod poduszką - przynajmniej u nas często się tam znajdują, bo chłopcy biorą je ze sobą do spania 😁
Polecamy je Wam gorąco!

Macie swoją ulubioną maskotkę? Tak, tak. Was pytam drodzy dorośli. Bo, że dzieci mają to raczej pewne.
Ja mam papugę, o której już pisałam i którą pewnie niektórzy z Was znają. Ale mam też małpkę, jedną z pierwszych moich zabawek, która należała jeszcze chyba do mojej mamy. Jest sprana, ma nierówno przyszyte uszy (po tym jak jedno oderwałam 🤷‍♀️😁) wyjątkowo długi ogon.
I właśnie ta ostatnia cechą łączy ją z bohaterem książki, o której słów kilka za chwilę.
To 'Miś z długim ogonkiem' Beaty Ostrowickiej z ilustracjami Anny Simeone od Wydawnictwa Literatura. Książka ukazała się w serii Poduszkowce i pokochają ja już trzylatki.
Bohaterką jest Agatka. Dziewczynka ma wiele maskotek, ale nie ma tej jednej wymarzonej i ukochanej. Owszem, lubi swojego Pinka - czyli różowego flaminga czy jasnozielonego krokodyla zwanego Ogórkiem.
Wszystko zmienia się kiedy dziewczynka jedzie do babci, gdzie w szopie w kartonie znajduje coś w brązowo-żółte paski. Okazuje się, że to Teofilek, tygrys mamy z dzieciństwa. Agatka przejmuje zabawkę, nazywa po prostu Tygryskiem i kocha od pierwszego wejrzenia. I wtedy dzieje się coś, po czym Tygrysek zmienia się nie do poznania...
Cóż takiego się stało? I skąd Agatka wiedziała, że Tygrysek to Tygrysek? Dowiecie się z książki.
Uwagę poza samą historią przyciągają też ilustracje. Bardzo charakterystyczne, od razu widać, że to rysunki Anny Simeone. Słoneczne, bardzo pozytywne i piękne. Patrząc na nie nie da się nie uśmiechnąć.
Ta opowieść jest jak letni, niespieszny dzień. Jak babcine pierogi i kompot pity w hamaku. Jest jak ukochana maskotka, patrząca na nas guzik owymi oczami i jak dzieciństwo - z całą magią i wszystkimi dobrymi wspomnieniami. Ta opowieść jest piękna. Taka do zakochania. Zakochajcie się i Wy!

Jecie masło? My nie bardzo, ale po tej książce postanowiliśmy... Nie jeść go w ogóle. Dlaczego? Już Wam piszę.
Książka o której dziś opowiem to 'Maślany ludzik' Gabriela Cortiny (w tłum. Magdaleny Pohoryło), który ukazał się nakładem Wydawnictwa Ediba - Edikids w ramach kolekcji Podróże po Krainie Wyobraźni.
To książka niepozorna, wprawdzie w twardej oprawie, ale bardzo cienka. A jednak sprawiła, że mój starszy syn oszalał. Chciał ją czytać wciąż i wciąż od nowa. Kiedy nie dałam już rady, ''czytał" ją sobie sam. Zdążył się nauczyć całej na pamięć 😉 w sumie, nie wiem dlaczego aż tak go wciągnęła. Owszem, jest ciekawa, zabawna. Mi pozostał lekki niedosyt, ale dla niego jest kompletna.
Zacznę od przepięknych ilustracji. Są całostronnicowe, dosyć szczegółowe. Sam ludzik wygląda sympatycznie.
Bohaterem jest mały chłopiec mieszkający na północy Argentyny. Na co dzień musi zmagać się z tym, z czym my od prawie miesiąca - czyli z upałami. Jednak ten gorąc u chłopca jest tym bardziej dokuczliwy, że towarzyszą mu wyłączenia prądu. Wtedy bez klimatyzacji czy bez lodówki jest ciężko.
Chłopiec ma tajemnicę. Otóż... Boi się wielkiej białej lodówki, bo pewnego dnia odkrył w niej... Maślanego ludzika. Przestraszył się i  postanowił sobie, że już nigdy nie otworzy chłodziarki. Aż pewnego dnia wyłączył się prąd. Mama poszła porozmawiać z sąsiadami, a chłopiec został w domu. W pewnym momencie usłyszał hałas dobiegający z kuchni. Kiedy tam zajrzał, ujrzał maślanego ludzika wychodzącego z lodówki. Obleciał go strach, ale nagle zobaczył, że ludzik się topi...
To książka w bardzo subtelny sposób dotykająca tematu strachu. Tego najmniejszego, który bywa czasem największym. Strachu dziecięcego. Maluchy czasem boją się czegoś na co my, dorośli, nie zwrócilibyśmy uwagi. Mają też zazwyczaj ogromną wyobraźnię.
Już chyba wiem dlaczego mój syn tak pokochał tę książkę. Właśnie dzięki niej - dziecięcej wyobraźni, którą większość z nas już zatraciło. Czytajmy więc takie książki, a kto wie? Może też ujrzymy w lodówce maślanego ludzika.
EDIT: a co do ludzika - to z obawy przed nim masłu mówię nie 😁😉 i raczej prędko po nie nie sięgnę 😉