Lubicie książki o emocjach? My bardzo. I pewnie dlatego, czego jak czego, ale tego typu książek nie brakuje w naszej biblioteczce. Mamy ich dużo, są bardzo różne, dostosowane do wieku albo... Wrażliwości.
Naszym najnowszym nabytkiem są 'Poranki sercowej mamy' Małgorzaty Barańskiej-Guz z ilustracjami Szymona Bańka, które ukazały się nakładem Wydawnictwa Kłębek Uczuć.
Uwaga, będzie seria zachwytów. Ta książka jest wspaniała. Zupełnie inna od wszystkich, jakie mamy. To książka wrażliwa. Książka prawdziwa. Książka która łączy #parenting z uczuciowością. Książka dla rodziców wysokowrażliwych i ich wysokowrażliwych dzieci. Ale też dla wszystkich innych, którzy w zdaniach zapisanych na papierze potrafią odnaleźć siebie. Potrafią je poczuć, przytulić do serca i wdychać całym sobą.
Mój starszy syn powiedział, że to książka układanka. Że można czytać ją codziennie inaczej. Że kiedy będzie zły - poprosi mnie o przeczytanie części o gniewnej Złości. I, że w gruncie rzeczy on lubi swoją złość. Bo kiedy tylko zaczyna się nią interesować, analizować i rozkładać na czynniki pierwsze, to zamienia się ona w wesołą Radość. I ja mu w pełni wierzę.
No dobrze, ale o czym jest książka? Już Wam piszę. Jest sobie pani Sercowa, która jest mamą. Wszystkie swoje dzieci kocha tak samo, żadnego nie faworyzuje. A tak się składa, że jej dziećmi są emocje. I tak mamy tu smutny Smuteczek, wesołą Radość, gniewną Złość i strasznego Straszka oraz speszonego Wstydzika. Codziennie wieczorem, kiedy kładzie ich spać w swoim wielkim łóżku w kształcie serca - dzieci zmieniają miejsca. Tak, żeby każdego dnia mama całowała na dobranoc kogoś innego jako pierwszego. Bo tak jak nie powinno się faworyzować żadnego dziecka, tak i emocjom i uczuciom należy dawać czas i miejsce na to, żeby mogły wybrzmieć. Każdym z nich trzeba się zaopiekować. Nauczyć oswajać strach, czy zaakceptować złość - by móc ją okiełznać.
Całości dopełniają ilustracje. Bardzo nietypowe, a zarazem zapadające w pamięć. Emocje są sympatyczne, wyglądają trochę jak małe 'stworki-potworki' - jak nazwał je mój młodszy syn. Naszym ulubieńcem jest Smutek. Bo jest niebieski i dobrze mu z oczu patrzy 😁
Bardzo polecamy. To cudowna książka, która poruszy w Was struny o których istnieniu nie mieliście pojęcia. I zostanie z Wami na długo. Pomagając oswoić to co nam w duszy i w głowie gra.

Witajcie późnym wieczorem. Miała być inna książka, ale od przedwczoraj, od czasu kiedy dostaliśmy pewną serię, moi synowie chcą ją czytać wciąż i wciąż od nowa. I w sumie się im nie dziwię. Bo jest ciekawa, świetnie napisana i sympatyczna. A do tego traktuje o tematach trudnych i będących w naszym kraju niestety nadal tematami tabu - czyli o niepełnosprawności.
Ta seria to Przygody Rysia i Krzysia, a część, którą dziś chcę Wam pokazać nosi tytuł 'Przyjaciel Pirat'. Autorką jest Marta Ostrowska, a ilustracje przygotowała Szczepan Atroszko. Książka ukazała się nakładem Fundacji Podróże bez Granic.
Tytułowy Ryś i Krzyś to bracia. Są jak wszystkie inne rodzeństwa - nie licząc jednego, małego szczegółu. Ryś porusza się na wózku inwalidzkim. Ale brat dzielnie mu we wszystkim pomaga.
Tym razem chłopcy mają spotkać prawdziwego pirata. No może nie do końca prawdziwego. Poznają psa o imieniu Pirat. I cały jest równie niezwykły co przydomek, który nosi. Bowiem Pirat to tzw. pies serwisowy. Oznacza to, że biszkoptowy labrador pomaga osobom poruszającym się na wózku w życiu i codziennych czynnościach. Autorka wszystko zrozumiałe tłumaczy, książka jest przejrzysta i bardzo dobrze się ją czyta. Nie ma tu moralizatorstwa, nie ma jakiegoś zadęcia. Jest chłopiec na wózku i już. W niczym nie ustępuje sprawnym kolegom, a dzięki pomocy brata, rodziców i Pirata - może ich czasem nawet prześcignąć w pewnych dziedzinach.
Podobają mi się też ilustracje. Są sympatyczne, Rysia i Krzysia od razu polubiliśmy. Nie wspominając o Piracie, który jest przesłodki, a w swojej kamizelce psa pracującego - wyjątkowo profesjonalny.
Bardzo polecam, nie tylko ten tom, ale i całą serię, którą pokażemy Wam niebawem.

Krokodyla Alojzego już Wam kiedyś przedstawiałam. Dziś będzie kolejne spotkanie z tym przesympatycznym gadem, który... Zamieszkał w Ratuszu Staromiejskim w Gdańsku.
Tym razem chciałam Wam pokazać książkę 'Alojzy i magiczny schodek' z tekstem Doroty Karaś w opracowaniu graficznym Agaty Królak.
Tym razem Alojzy zaprasza nas w podróż do Ratusza Staromiejskiego, w którym obecnie mieści się Nadbałtyckie Centrum Kultury. Są tam też stare schody, a deska na piątym stopniu magicznie skrzypi. Kiedy na niej staniemy i wypowiemy zaklęcie... Wraz z krokodylem przeniesiemy się w przeszłość, do dawnych czasów. Odwiedzimy nie tylko ratusz, ale też Kościół Świętego Jana i zobaczymy jedną z jego malutkich wieżyczek zwaną sygnaturką. Po drodze nie zabraknie labiryntów, niebezpiecznych istot, które nieco się od siebie różnią, a nawet samego Neptuna, który coś zgubił. Z zadaniami poradzi sobie już czterolatek, chociaż sporo frajdy będą miały też większe dzieci.
Książka jest interaktywna, a do tego w cudowny sposób przemyca sporą dawkę wiedzy i historii. Mój syn po przeczytaniu stwierdził, że wszystkie te opisywane miejsca chce zobaczyć, a najbardziej marzy o tym, żeby poznać Alojzego. Także krokodylu, szykuj się na gości 😁
Więcej o projekcie przeczytacie na stronie Nadbałtyckiego Centrum Kultury.