Są takie książki od których ciężko się oderwać. Które człowieka wciskają w fotel i zostawiają z huraganem w sercu i otwartą koparą. I nie, nie mówię tu o wciągającym thrillerze czy niesamowitej powieści detektywistycznej. Mówię o książce pełnej miłości, nadziei, ale też zwątpienia i niezgody na zastaną rzeczywistość. Pełnej złości i zawodu. A przy tym po brzegi wypełnionej Bogiem. Tym narodzonym o tym rodzącym się co dzień w naszych sercach.
Ta książka to 'Cud Bożego Narodzenia' Julianny Wołek z ilustracjami Sary Tchorek. Ukazała się nakładem Wydawnictwa Wołek i Osiołek (czyż to nie cudowna nazwa?!).
Bohaterką jest Anielka, dziewczynka mieszkająca z babcią. Jej rodzice pracują z dala od domu, w innym kraju. Ale w końcu mają się z córką zobaczyć. Przecież obiecali, że przylecą na Wigilię. Niestety, przez śnieżycę ich samolot zostaje odwołany. To już przesądzone. Nie spotkają się z córką.
Anielka nie może w to uwierzyć. Zła, zrezygnowana i smutna wybiega z domu i zaczyna nocną wędrówkę po ulicach. W końcu, kiedy jest już bardzo zziębnięta, nogi niosą ją do kościoła. Tego, do którego lubiła chodzić z rodzicami w czasie świąt, bo była tam ruchoma szopka. Szopka, której każdy szczegół znała na pamięć. I do której bardzo chciała kiedyś wejść. Stać się malutka i zajrzeć do tych wszystkich izb, pomieszczeń. I, co najważniejsze - na własne oczy zobaczyć małego Jezuska.
Ale Anielka wie, że to niemożliwe. Przecież coś takiego nigdy nie mogłoby się wydarzyć. A może jednak? Może wystarczy jedynie uwierzyć? I wtedy, w mgnieniu oka, można znaleźć się w samym środku świata, który znamy z religijnych przekazowi. W który wierzymy nawet wtedy, kiedy na chwilkę przyjdzie nam zwątpić...
Książka jest napisana w bardzo sprawny sposób. Nie ma tu dłużyzn. Nie ma nadmiernego epatowania religijnością, mimo, że to książka z religią mocno związana i z niej wyrastająca. Ale tu nie ma wiary na pokaz, którą niestety ostatnimi czasy coraz częściej można spotkać. Ta wiara, która tu jest, jest prawdziwa. To wiara nie tylko w Boga, nie tylko w Zbawcę. To wiara również w siebie, w swoje serce, w swoje tradycje. Wiara w to, że wszystko się kiedyś ułoży. Że wszystko mija prowadząc nas do tych dobrych chwil, na tę dobrą drogę. A co oznacza dobra droga? Dla każdego z nas pewnie co innego. Ale jeśli wierzymy - to będzie to droga prowadząca do niego, małego dzieciątka w żłóbku - tak bezbronnego i wszechmocnego jednocześnie. Będzie to też droga do siebie samych. Do serca każdego z nas.
Dla mnie to książka o czymś jeszcze. O ogromnej, wszechogarniającej miłości matki do dziecka. Nie ma na tym świecie potężniejszej siły. Zgodzę się z autorką, że matka patrząca na dziecko ma w sobie iskrę. Iskrę, która przypomina tę w oczach Maryi, kiedy patrzyła na swojego nowonarodzonego syna. Skąd wiem, że ta iskra tam była? Powiedziała mi mała dziewczynka w kożuszku. Z którą zdążyłam się bardzo zaprzyjaźnić.
Jeszcze słowo na temat ilustracji. Piękne to za mało powiedziane. One są wybitnie piękne. Delikatne, akwarelowe cuda. Takie, na które można się gapić godzinami. Natchnione. Uduchowione. A przy tym bardzo prawdziwe, przyziemne. Pokazujące dziewczynkę, która mocno stąpa po ziemi po to, by w odpowiednim momencie móc wzlecieć. I uwierzyć jak nigdy wcześniej.
Myślę, że ta książka pomoże Wam przeżyć Boże Narodzenie inaczej. Pełniej. Z tą iskrą w oku i kimś ważnym w sercu.
Więcej o tym gdzie i jak można książkę kupić znajdziecie na profilu autorki, Julianny na instagramie @rysunkowamama  oraz na zrzutka.pl/CudBozegoNarodzenia

Ta książka jest jak ptasie mleczko. I z każdym jej kęsem, chce się więcej.
Kiedy czytałam ją pierwszy raz, to robiłam to powoli i delikatnie, jakbym odgryzała paski czekolady ze ścianek, by dostać się do miękkiego, śnieżnobiałego wnętrza. Za drugim - łapczywie odgryzałam kolejne kawałki, tak, że czekolada mieszała się ze słodką pianką. W końcu przyszło czytanie trzecie. Ze zrozumieniem, i ogromnym zaangażowaniem i w treść i w ilustracje. Te czytanie było niczym oblizywanie czekolady z kostki ptasiego mleczka, która zdążyła już się nieco roztopić, od zbyt długiego obracania jej w dłoni. I jak? Narobiłam Wam smaka? Mam nadzieję, bo książka 'Powiedział Księżyc' jest lepsza niż pudełko ptasiego mleczka. Ba! Lepsza niż 10 pudełek. Pozostawia po sobie chęć na więcej, ale też zaspokaja głód. Ten głód piękna, który pojawia się czasem po zbyt długim czasie bylejakości i wtórności.
Autorką tej wyjątkowej pozycji jest Helena Sienkiewicz-Więcław, a pięknie zilustrowała ją Ewa Pazyna. Ukazała się zaś nakładem Wydawnictwa Cogito.
Jednym z bohaterów jest tutaj tytułowy Księżyc - piękny, mądry. Potężny i górujący nad światem, ale tak naprawdę samotny. Jego nocnym przyjacielem zostaje Mysz-On, który nie może zasnąć. Księżyc postanawia wyszeptać mu historię o Księżycowych Ludkach. A dlaczego wyszeptać? Bo hałas zagłusza nawet najlepsze opowieści. Jest ich tutaj wiele, każda piękniejsza od poprzedniej. Niczym krople lekko drgające na pajęczynie, pióro niesione przez wiatr i światło księżyca, delikatnie, aczkolwiek bardzo mocno i wyraźnie sączące się przez firankę do ciemnego pokoju.
Czytałam tę książkę sama, czytałam ze starszym synem. To on kazał mi ją szeptać. Zamykał wtedy oczy i słuchał. Zadawał też mnóstwo pytań - o Mysz-Ona, o Księżyc. O to dlaczego warto mieć przyjaciela i co zrobić, gdy ten cię zdradzi. Pytał o miłość i o to, czy każdy człowiek, Mysz-On i Księżyc chociaż raz w życiu są smutni. Pytał co to znaczy melancholia i skąd się bierze dobry smutek - ten który czasem przysiada przy łóżku i ogarnia człowieka tuż przed zaśnięciem. Pytał też o szereg innych rzeczy, których Wam nie zdradzę. Bo wie o nich tylko on, ja, Księżyc i Mysz-On. I niech tak pozostanie.
Młodszy syn wpatrywał się z kolei długo w ilustracje. Wodził po nich paluszkiem. Uśmiechał się sam do siebie, by po chwili krzyknąć, że czegoś się boi, że tam, na stronach książki jest ciemno. Ale jest też malowniczo. Bardzo onirycznie, subtelnie i mocno zarazem. Te ilustracje idealnie oddają słowa, a słowa pasują jak ulał do ilustracji. Razem tworzą całość tak ze sobą zarośnięta, tak się dopełniającą, że bardziej już się chyba nie da. To wszystko sprawia, że w książce naprawdę można się zatopić. Niczym w ptasim mleczku. Do cna.

Dziś będzie książka bardzo ważna - szczególnie dla rodziców dzieci wczesnoszkolnych. To 'Self-Regulation. Szkolne wyzwania. Opowieści dla dzieci o tym, jak działać gdy emocje biorą górę'. Autorką jest Agnieszka Stążka-Gawrysiak znana z bloga dylematki.pl a ilustracje to zasługa Anny Teodorczyk. Wydaniem zaś zajął się Znak Emotikon.
To książka o tym, jak nie zwariować. Jak radzić sobie ze stresem, który teraz, w czasach pandemii daje o sobie znać podwójnie. A dzieci? Im jest jeszcze trudniej niż dorosłym. Bo one tracą przez tą całą sytuację swoje dzieciństwo. Tracą kontakty z rówieśnikami. Tracą balans - który jest tak bardzo potrzebny dla zrównoważonego rozwoju.
Znajdziemy tu pięć rozdziałów, każdy podzielony niejako na dwie części - jedną skierowaną do dzieci, a drugą - do dorosłych. Bo to dorośli mają teraz ogromną pracę do wykonania. Muszą zadbać o to, by dzieci czuły się dobrze również psychicznie. Wspierać je i o nie dbać.
Znajdziemy tu zagadnienia dotyczące nauki zdalnej (temat bardzo na czasie, w tej opowieści znajdziecie wiele cennych wskazówek i sytuacje, które być może znacie z własnego domu i lekcji waszych dzieci); stresu w szkole i tego, jak dzieci potrafią odreagowywać go w domu; tego czy i po co prace domowe są potrzebne i skąd się bierze ogromna niechęć do odrabiania ich (sama pamiętam, że uważałam pracę w domu za stratę czasu, jak zresztą wiele dzieciaków z mojej klasy. I tak bardzo często spisywało się zadania rano, przed pierwszym dzwonkiem); i w końcu  o docinkach ze strony rówieśników oraz o zgubnym wpływie ekranów i gier komputerowych w życiu dzieci.
W książce najbardziej podoba mi się to, że nie jest ona typowym poradnikiem, bo takowych nie lubię. Tutaj mamy ciekawe historie, z życia. Wszystko klarownie wyjaśnione na przykładach. Autorka wie o czym pisze, nie teoretyzuje tylko wykazuje się podejściem praktycznym. To faktycznie pomaga zredukować stres  i zadbać o kwestię samoregulacji rozumianej jako zdolność do radzenia sobie z nim. Warto jeszcze dodać, że to już druga książka autorki, dotykająca tej tematyki. Recenzja poprzedniej niebawem.