Witajcie wieczorową porą. Dziś czas na Pepe. Kochamy go! Ogromnie i całkowicie ;) miłość to prawie na równi z tą, którą starszak darzy Kicię Kocię. A więc naprawdę duża ;)
Jeśli jeszcze nie znacie tego rezolutnego chłopca, szybko musicie to nadrobić. Zacząć można tak naprawdę od każdej z czterech - do tej pory wydanych w Polsce - części. My dziś do snu czytaliśmy 'Pepe idzie do fryzjera'. Autorką jest Ann-Karin Garhamn, a książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Kapitan Nauka.
Tytułowy bohater to rezolutny chłopiec, który sporo rzeczy robi pierwszy raz. Na przykład idzie do wspomnianego już fryzjera, odwiedza kino, leci samolotem czy zaczyna przygodę z jazdą na prawdziwym, dorosłym rowerze. Wszystko opisane w sposób prawdziwy, ale też humorystyczny. Bez zbytniego moralizatorstwa i kombinowania. Część dotycząca pierwszej wizyty u fryzjera może pomóc maluchom w przełamaniu strachu przed tymże przybytkiem. A, że strach to może być wielki ciężko jest zrozumieć szczególnie mamom, które w salonie się relaksują i mogą w końcu zaznać ciszy i spokoju. Mimo gwaru rozmów i szumiących suszarek ;) poza tym fryzjerka to najlepsza powierniczka - niczym psychoterapeuta. Przynajmniej ja mam szczęście, że na taką trafiłam i jestem jej wierna już od nastu lat ;)
Ale, wracając do książki. Pokazuje nie tylko krok po kroku jak wygląda sam etap strzyżenia, ale również wnętrze salonu, klientów i różne warianty fryzur oraz to, że fryzjerka na prawdę potrafi spełnić marzenia. Nawet te o niebieskich włosach :)
Historia jest świetnie narysowana. Pepe jest sympatyczny, a wszystko wokół niego realne, ale też po trochu magiczne. Mam nadzieję, że książeczek będzie więcej, bo te cztery znamy już prawie na pamięć. Ale chyba szybko się nam nie znudzą ;) dobrej nocy! 

Dobry wieczór. A właściwie nawet dobry późny wieczór, bo nie wiem jak Wy, ale ja jeszcze żyje starym czasem ;) dziś w moje ręce trafiła (z drugiej ręki, dzięki Aniu ;)) książka, na którą od dawna miałam chrapkę. I z którą mam mały problem. Jakoś mi się ostatnio tak przydarza z książkami ;) ale, jak zwykle po kolei.
'Gdzie jest moja czapeczka?' Jona Klassena od dawna chodziła mi po głowie. Ukazała się już dosyć dawno temu nakładem Wydawnictwa Dwie Siostry. To książka żart - który na pewno docenią i rodzice. Ale czy wszystko z niej zrozumieją dzieci? Małe raczej nie. Bohaterem jest niedźwiedź, który zgubił swoją czapkę. A może wcale jej nie zgubił, tylko ktoś mu ją zabrał - czytaj ukradł? Miś wyrusza na poszukiwania. Idzie przez las i pyta napotkane po drodze zwierzaki, czy nie widziały jego zguby. I tu pierwsza, fajna rola tej książki - może pomóc w nauce zwierząt. Podczas wędrówki mijamy bowiem lisa, żabkę, żółwicę czy węża. Mijamy też królika. O tyle podejrzanego, że... W czerwonej czapce na głowie. Ale w pierwszej chwili nie wiemy, że to czapka misia, ponieważ nikt nie zapytał go jak tak naprawdę ona wyglądała. Dopiero - im dalej w las - tym więcej informacji do nas dociera. W tym taka, że czapka misia była czerwona i spiczasta. Czyli dokładnie taka sama jaką... miał na głowie królik. Miś orientuje się szybko w temacie, biegnie do królika i odbiera co swoje. I tutaj możnaby było skończyć opowieść. Bo później będzie dosyć drastycznie. Przynajmniej dla maluchów. Otóż niedźwiedź - zjadł królika. Co prawda nie było to pokazane, ale możemy się domyślać. Chociażby po niejasnych odpowiedziach misia czy aby nie widział małego kicka.
W książce dużą rolę odgrywają kolory. Zarówno jeśli chodzi o ilustracje, jak i o tekst. Czerwony kolor przypisano emocjom, ale też kłamstwu. Z kolei zwykle dialogi są czarno-szare. Można się nawet zastanowić jak często nasze dialogi przyjmują te barwy...
Oddzielna kwestia to ilustracje - cudowne, piękne, wspaniałe. Bardzo oszczędne w formie i absolutnie przecudowne. Nie da się nie polubić mieszkańców lasu. Nawet małego kłamcy królika i sympatycznego krwiożerczego niedźwiedzia. Który często w bajkach dla dzieci jest niezgrabnym, poczciwym misiem. A zapominamy, że to w gruncie rzeczy drapieżnik. A kłamstwo i kradzież powinny zostać ukarane. Może nie do końca pożarciem, ale skąd niedźwiedź ma się znać na etykiecie i moralnych zachowaniach? ;) Dobrej nocy!

Witajcie nocną porą. Udało mi się upolować w Lidlu drewnianą układankę - puzzle dotyczące człowieka, naszego ciała i ogólnie całego organizmu. Ze starszakiem układaliśmy je sobie już kilka razy i to skłoniło mnie, żeby sięgnąć po dzisiejszą książkę. To świetna pozycja dla nieco starszych dzieci. Ale wnikliwy i ciekawski trzylatek też już coś tam ogarnia ;) To 'Moje ciało' z tekstem Clive'a Gifforda (konsultacja dr Kristina Routh) i ilustracjami Stevena Wooda i Chrisa Jevonsa. Ukazała się nakładem Wydawnictwa Olesiejuk. Książka posiada wyjątkowy dodatek - duży, kolorowy plakat ukazujący ciało człowieka, od mięśni aż do kości ;)
Książka to kompendium wiedzy, które doceni każde ciekawskie dziecko. Ale myślę, że niejeden uczeń czy student też chętnie po nią sięgnie. Żeby utrwalić sobie wiedzę ;) w środku znajdziemy całą masę ciekawostek i proste, zrozumiałe opisy. Ilustracje są nieco komiksowe, a może bardziej kreskówkowe, myślę, że spodobają się maluchom. W każdym rozdziale znajdziemy praktyczne ćwiczenia i zadania. Autor prosi np. by dziecko odcisnęło na kartce swoje palce, wykonało kilka prostych ćwiczeń wzmacniających kości, sprawdziło pamięć czy nauczyło się wyczuwać swoje tętno, by w końcu dobrze się wyspać. Książkę można oglądać tradycyjnie w poziomie, ale sporo stron wymaga przewrócenia jej do pozycji pionowej. To też jest fajne, bo unikamy nudy, a przy okazji ćwiczymy motorykę (chociaż ćwiczeniem jest już samo przekładanie kartek, które trudniej ruszyć niż w kartonówkach). Na końcu znajdziemy podsumowanie w postaci quizu. Należy odpowiedzieć na 10 pytań (wszystkie potrzebne informacje znajdziemy w książce, ale spokojnie - jest też ściąga z prawidłowymi wskazaniami).
Mojego trzylatka póki co najbardziej interesuje szkielet oraz niepokoi fakt, że wypadną mu kiedyś mleczaki, a na ich miejsce pojawią się zęby stałe. Dzięki tej książce trochę ten niepokój złagodziliśmy :) co fajne - wśród bohaterów pojawiają się dzieci o różnym kolorze skóry i takie, które mają jakieś dysfunkcje - np. jeżdżą na wózku inwalidzkim. I za to duży plus, ponieważ stwarza to pole do dyskusji na bardzo ważne tematy. I pokazuje, że choć wszyscy jesteśmy ludźmi, to każdy z nas jest inny :) i to właśnie jest piękne.
Ps. Tak, jest też rozdział o kupie i puszczaniu bąków :D